owocniki
kapelusz:
płowy do płowobrązowego, w miejscach uszkodzonych przebarwia się rdzawobrązowawo; powierzchnia zamszowato-jedwabista i ziarnisto kropkowana; 50-200 mm średnicy, początkowo półkulisty, z wiekiem wypukły do poduszkowatego
trzon:
początkowo jasnożółty do jasnocytrynowego, z wiekiem szarawy, w dolnej części nabiegły różowo lub czerwonawo; powierzchnia zawsze bez siateczki, chropowata, ziarnista (przypominająca nieco tę u koźlarzy (Leccinum)) do jedwabisto-włóknistej, z wiekiem staje się gładsza; kształt trzonu początkowo pękaty i masywny, potem cylindryczny lub maczugowaty, 50-180 × 25-80 mm.
pory:
początkowo cytrynowożółte, z wiekiem złotożółte, u starych okazów zielonkawym lub oliwkowym odcieniem; uszkodzone nie przebarwiają się; drobne
rurki:
tej samej barwy co pory; 15-30 mm długości, przy trzonie wycięte
miąższ:
białawy do jasnocytrynowego; nad rurkami i w na obwodzie trzonu ciemniejszy – cytrynowy, niezmienny, w trzonie nieco włóknisty; zapach kwaskowaty, nieco karbolowy (fenolowy, apteczny); smak łagodny
wysyp zarodników:
oliwkowobrunatny
forma ochrony:
brak
wartość:
jadalne
występowanie:
owocniki pojawiają się latem i jesienią pod dębami i bukami, w świetlistych lasach liściastych, rzadki
Literatura
