owocniki
kapelusz:
brązowy do ochrowobrązowego, z tłustym połyskiem, czasem też jasny, prawie biały; 60 – 100 (150) mm średnicy, początkowo półkulisty, z wiekiem wypukły do płaskiego, często z obłym garbkiem; powierzchnia gładka, z połyskiem; wilgotna skórka jest ściągalna niemal do centrum kapelusza; brzeg ostry
blaszki:
białawe, często z wiekiem z czerwonobrązowym do żółtobrązowego odcieniem; dość wąskie, gęste, przyrośnięte, ostrza gładkie
trzon:
białawy do szarawego; 45 – 100 (200) x 8 – 15 (20) mm, cylindryczny lub rozszerzony u podstawy, zwykle wygięty, często trzony sąsiednich owocników zrośnięte podstawą; pełny, elastyczny; powierzchnia wzdłużnie włókienkowata, u góry biało oprószona
miąższ:
biały, elastyczny, w centrum kapelusza gruby, ku brzegom cienki; bez zapachu; smak łagodny, nieokreślony
wysyp zarodników:
biały
forma ochrony:
brak
wartość:
jadalne
występowanie:
owocniki zwykle wyrastają w zrośniętych grupach liczących nawet kilkadziesiąt kapeluszy, w czarcich kręgach lub w szeregach, rzadko pojedynczo; jesienią, w lasach liściastych i iglastych, w miejscach trawiastych, wzdłuż dróg, w parkach, ogrodach, w miejscach bogatych w humus, wśród pokrzyw i innej roślinności azotolubnej; mogą nawet wyrosnąć w wykopach ziemnych lub w ziemnych piwnicach
synonimy:
Lyophyllum aggregatum (Schff. ex Fr.) Kuhn.
Literatura
